Mükemmel hikaye benzersiz olandır dedik... Yaşanmışlıklar benzersizliğe ragmen ortak nokta barındırır dedik. bu hikaye de belki sizin hikayenizin benzeri... Ama benim yaşadığım mükemmel bir hikaye bu tüm olanaksızlıklara rağmen...Hikaye ye nereden başlanırki bilmem bir varmış bir yokmuş deriz ya hep benimkide öyle bir şey belkide. Ama ben şöyle başlıyayım.. Bir o kadar yakınken bir o kadar uzak iki kişinin hikayesi bu;
Bugün yine karşımdaydın bir o kadar yakın ama bir o kadar uzak, içinde neler yaşıyorsun neler söylüyorsun anlıyordum seni, ya sen! sende anlıyorsun beni biliyorum. Ama ikimizinde bildigi ortak nokta olanaksızlık durumu. Bu yüzdendir belki sessiz haykırışlar, gözlerle anlaşmalar. Ah içimde neler kopuyor ruhum neler söylüyor bir anlatabilsem sana diyorum ama ne farkeder ki "olanaksız" kelimesi giriveriyor araya susuyorum... Sustukça agrıyorum. Sen kalbimde kimsenin bilmediği bir ağrısın bunu çok iyi biliyorum. En derinden hissediyorum bu ağrıyı, içiyorum içtikçe artıyor ağrım, hani belki düşünmeden dururum diyorum , bu düşünceye inat düşünüyorum. Çoğalıyorsun içimde, susturamıyorum beynimi. Belkide uzak durmak tek çaresi biliyorum ama bunuda yapamıyorum.
"Olanaksızlık" durumu farkıdayım senin ama duygularımı yaşamak rest çekiyor sana...
Uzun zamandır heyecan ve olanaksız ifadelerini bir arada düşünmemiş bu duyguları yaşamamıştım. Ben istedikten sonra herşey olanaklıdır benim için derdim. Ama işte karşılaştım, yaşıyorum ve şimdi baş etmeye çalışıyorum....
Baş etmeye çalıştıkça sessizliği tercih ediyorum....
